از سال ۸۳ یعنی حدودا ۱۷ سال است که  دو باشگاه استقلال و پریسپولیس قرار است به بخش خصوصی واگذار شوند، در ابتدا قرار بود بر خلاف مکانیزم قانونگذار به روش مزایده واگذاری انجام شود که نشد. سپس در سال ۹۳ مقرر شد واگذاری از طریق پیشکسوتان انجام گردد که آنهم بخاطر موضوعات امنیتی انجام نشد. در سال ۹۸ نیز بحث واگذاری با ترکیب ۵ درصد به روش کشف قیمت، ۵۱ درصد بلوکی و مابقی بصورت فروش خرد در فرایندی کاملا قانونی کارسازی گردید که آنهم میسر نشد.
تجربه واگذاری های انجام شده به سبک سابق برای برخی شرکتها، همچون رد دیون، خصولتی سازی و … نوعی از واگذاریهایی بوده که به شکل کاملا ناموفق انجام شده که امیدواریم شاهد چنین فرایندهایی برای این دو باشگاه نباشیم. 
دولت ها اهدافشان از واگذاری بجای افزایش کارایی و برقراری عدالت تنها درآمدزایی بدون داشتن چشم انداز با هدف مشخص بوده، که اثربخشی لازمه را هم بهمراه نداشته است.
حال سوالات اساسی اینجاست که آیا دولت واقعا قصد خصوصی سازی این باشگاهها را دارد و یا با ظاهری خصوصی و باطنی دولتی مشکل حل می شود؟ و همچنین نهاد ناظر و مجری خود اهلیت سپردن این دو باشگاه را به اهلش دارند؟
در پایان توجه به مولفه های ذیل به منظور خصوصی سازی باشگاه های پرسپولیس و استقلال میبایستی مدنظر قرار گیرد:
 ۱- دلایل واگذاری ۲- پیش نیازها (ملاحظات قانونی، درآمد غیر منتظره، درآمدزایی) ۳- عوامل بازدارنده (موانع مدیریتی، حقوقی، موانع مالی)، ۴- عوامل پیش برنده ۵- انتخاب نوع واگذاری ۶- اجرای فرایند ۷- اقدامات پس از واگذاری ۸- استفاده از تجارب ناموفق پیشین در امر واگذاریها